امیرالمومنین علیه السلام میفرمایند:
هر کس که خود را رهبر و پیشواى مردم میسازد، باید قبل از آموزش دیگران، به ادب آموزى خودش بپردازد؛ و قبل از آن که با زبان و گفتار، دیگران را تربیت کند، باید به رفتار شایسته ادب آموزد؛ و آن که خود را ادب آموزد و تربیت نماید، از آن که دیگرى را آموزش میدهد، به تجلیل و گرامیداشت شایسته تر است.
خدا نیاورد آن روز را که سیاستِ ما و سیاستِ مسئولین کشور ما پشت کردن به دفاع از محرومین و رو آوردن به حمایت از سرمایه دارها گردد و اغنیا و ثروتمندان از اعتبار و عنایت بیشتری برخوردار شوند.
معاذ الله؛ که این با سیره و روش انبیاء و امیرالمومنین و ائمۀ معصومین علیهم السلام سازگار نیست، دامن حرمت و پاک روحانیت از آن منزه است، تا ابد هم باید منزّه باشد.
6 مرداد 1366
آن کسانی که امروز با مردم حرف میزنند، آنچه که توانائی انجام آن را دارند و مردم به آن احتیاج دارند، آن را با مردم در میان بگذارند؛ قول بدهند با عقل و درایت عمل خواهند کرد؛ اگر برنامه‌ای در هر موردی از مسائل دارند، آن برنامه را برای مردم ارائه کنند؛ قول بدهند که با پشتکار و ثبات قدم در این میدان پیش خواهند رفت؛ قول بدهند که از همه‌ی ظرفیتهای قانون اساسی برای اجرای وظیفه‌ی بزرگِ خودشان استفاده خواهند کرد؛ قول بدهند که به مدیریت اوضاع کشور خواهند پرداخت؛ قول بدهند که به مسئله‌ی اقتصاد - که امروز میدان چالش تحمیلی بر ملت ایران از سوی بیگانگان است - بخوبی خواهند پرداخت؛ قول بدهند حاشیه‌سازی نمیکنند؛ قول بدهند دست کسان و اطرافیان خود را باز نخواهند گذاشت؛ قول بدهند که به منافع بیگانگان، به بهانه‌های گوناگون، بیش از منافع ملت ایران اهمیت نخواهند داد. بعضی با این تحلیل غلط که به دشمنان امتیاز بدهیم تا عصبانیت آنها را نسبت به خودمان کم کنیم، عملاً منافع آنها را بر منافع ملت ترجیح میدهند؛ این اشتباه است.
92/3/14 از بیانات امام خامنه ای
سایت khamenie.ir در پی فتوای مقام معظّم رهبری دربارۀ ریشه های این فتوا مینویسد:
برای مشاهده این مطلب اینجا کلیک کنید یا به ادامۀ مطلب بروید:
{عن رسول الله صل الله علیه و آله}: «حبّ علىّ بن ابى طالب یأکل السّیئات کما تأکل النّار الحطب»
رسول خدا صل الله علیه و آله فرمودند: دوستى على (علیه السلام) گناهان را میخورد آن چنان که آتش هیزم را
دیلمى، کنوز الحقائق، ص 63
میلاد امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه السلام مبارکباد
خلاصه:
تمدّن اسلامی در گذشته دو بار( قرن4 تا اوائل قرن 7 و قرن 10 تا 13 هـ .ق) شکوفا شده است. با تجدید این عوامل میتوانیم دوباره به این تمدّن عظیم با شکوهی بسیار بزرگتر برسیم
عوامل و زمینه های شکوفایی تمدّن اسلامی در گذشته:
1. تأکید اسلام بر علم آموزی همگانی
2. تلاش اسلام در به کارگیری عقلانیّت اسلامی
3. تلاش اسلام در ایجاد فرهنگ متعالی
4. وجود ظرفیت و سعه صدر در فرهنگ متعالی اسلامی
5. ارزش نهادن به تألیف کتاب
6. آموزه های اسلام مطابق با فطرت انسانی هستند
7. استقبال از آزاد اندیشی
8. وجود یک زبان بین المللی علمی واحد در جهان اسلام (که در آن زمان زبان عربی بوده است)
9. تلاش و کوشش در راه هدف با توکل و امید به لطف خداوند
براى ورود به هر بحث، در ابتدا باید کلمات آن بخوبى روشن شود تا دچار اشتباه نشویم.پس ابتدا باید مقصود خود را از دموکراسى مشخص کنیم و به تعریف مشترکى از آن دست یابیم، سپس آن را با دین بسنجیم، تا به نتیجه درستى برسیم.
اگر مراد از دموکراسى آن باشد که هر قانونى را مردم وضع کردند، معتبر و لازم الاجراست و باید محترم شناخته شود، چنین مفهومى قطعاً با دین سازگار نیست. زیرا از نظر دین حق حاکمیت و تشریع مختص به خداست; «إِنِ الْحُکْمُ اِلاّ لِلّهِ».([1]) فقط خداست که همه مصالح و مفاسد انسان و جامعه را مى شناسد و حق قانونگذارى و تصمیم گیرى براى انسان را دارد و انسانها باید در مقابل امر و نهى الهى و قوانین دینى، فقط پیرو و فرمانبردار بىچون و چرا باشند. زیرا عبودیت خداوند، عالیترین درجه کمال است و اطاعت از فرامین الهى سعادت آدمى را تأمین مى نماید. بنابراین دموکراسى و مردم سالارى اگر به معناى ارزش رأى مردم در مقابل حکم خداوند باشد، هیچ اعتبارى ندارد، زیرا آنچه باید در مقابل آن خاضع و مطیع باشیم، فرمان خداست نه رأى مردم.
بنابراین، اگر مردم کشورى در وضعیتى خاص بر امر نامشروعى توافق نمایند و رأى دهند ـ چنان که در برخى از کشورهاى غربى این گونه است ـ در چنین موقعیتى قطعاً فرمان دین مقدّم است، زیرا حکم خدا بر تشخیص مردم رجحان دارد. اگر رأى مردم را بر حکم خدا ترجیح دهیم، عملاً خدا را نپرستیده ایم و تابع فرمان او نبوده ایم و ربوبیّت تشریعى خداوند را زیر پا گذاشته ایم، که این عمل با توحید منافات دارد.
دموکراسى غربى به معناى بى نیازى از احکام دین و بسنده کردن به آراى جمعى است، و این دقیقاً سرپیچى ازاطاعت پروردگار به شمار مى آید. اهمیّت دادن به رأى مردم در مقابل حکم الهى، روگرداندن از توحید و پذیرش شرک جدید دنیاى معاصر است، که باید با این بت پرستى جدید مبارزه شود.
معنای مورد قبول از دموکراسی
اگر منظور از دموکراسى این باشد که مردم در چارچوب احکام الهى و قوانین شرعى در سرنوشت خود مؤثر باشند، چنین تعبیرى با دین مخالفت ندارد. در قانون اساسى این معنا ـ بروشنى ـ تأیید شده و مقصود امام امت که فرمودند: میزان رأى مردم است، بدون تردید همین بوده است; نه آنکه هر چه مردم خواستند ـ حتّى اگر مخالفت حکم خدا باشد ـ ارزش و اعتبار دارد. میزان، رأى مردم است تا زمانى که از قوانین الهى خارج نشود و با مبانى شرع مخالفتى نداشته باشد; در غیر این صورت، رأى مردم ارزشى ندارد.
آیه شریفه «وَاَمْرُهُمْ شُورى بَیْنَهُمْ»([2]) به این معنا نیست که مردم در همه چیز مىتوانند نظر بدهند و حلال و حرام خدا را با شور و گفتگو تغییر دهند; بلکه طبق آیه شریفه «وَما کانَ لِمُؤْمِن وَلامُؤْمِنَة اِذا قَضى اللّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً اَنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ اَمْرِهِمْ»([3]) در احکامى که از سوى خدا و پیغمبر صادر شده است، مؤمنان هیچ اختیارى در دخل و تصرف ندارند.
[1]ـ یوسف; 67: حاکمیت فقط از آن خداست.
[2]ـ شورى: 38; مؤمنان کارشان را با مشورت یکدیگر انجام مىدهند.
[3]ـ احزاب: 36; هیچ مرد وزن با ایمانى حق ندارد هنگامى که خدا و پیامبرش امرى را لازم بدانند، با آن مخالفت نماید.
من شعار امسال را «اقتصاد مقاومتی: تولید-اشتغال» قرار میدهم؛ یعنی اقتصاد مقاومتی عنوان کلّی است، بعد تولید و اشتغال؛ این مجموع نقاطی است که بایستی همه بر روی آن متمرکز بشوند. مطالبه‌ی من و مطالبه‌ی مردم از مسئولین عزیز و محترم این است که بر روی این دو نقطه متمرکز بشوند و کارها را با برنامه‌ریزی انجام بدهند و ان‌شاءالله در پایان سال نتایج آن را بتوانند به مردم گزارش کنند.
