بهترین روش کنترل بازار چیست؟

باسمه تعالی

تجربه نشان داده است که بازرسی های محدود دولتی برای کنترل بازار به هیچ وجه کافی نخواهد بود به ویژه در مواقعی که در بازار تنش وجود دارد.

به نظر میرسد برای حل این مشکل باید این بازرسی ها را مردمی کرد. به این صورت که سازوکاری بسیار آسان در نظر گرفته شود تا هر مشتری بتواند به طور قانونی از محلی که از آن خرید میکند بازرسی کند.

این سازوکار اولا باید ساده باشد، ثانیاً برای مشتری هیچ گونه تبعاتی نداشته باشد، ثالثاً مشوق هایی هم برای مشتری (مثل برخورداری از خرید نقدی از همان واحد فروش و ...) و هم برای کاسب های منصف (مثل معافیت درصدی از مالیات و معرفی به عنوان کاسب منصف و ...)، در نظر گرفته شود. رابعاً اعمال جریمه های سنگین برای کاسب های بی انصاف، به سرعت اعمال شود.

در این صورت کاسب های گران فروش با ورود هر مشتری به مغازه اش، همان احساس ورود یک بازرس دولتی را خواهد داشت  و خود به خود جرأت به گرانفروشی نخواهند کرد.

خارجیش بهتره؟

مشکل عمده‌ای که بنده با آن برخورد کرده‌ام، یک مشکل ذهنی نسبت به کالای خارجی است که متأسّفانه در یک قشر وسیعی در کشور وجود دارد که از مواریث نحس و نجسِ رژیمِ طاغوتِ گذشته است؛ چشم به محصولات خارجی بود و هر چیزی، خارجی‌اش بهتر بود؛ البتّه کارِ داخلیِ قابلِ ذکری هم آن روز نبود؛ این هنوز باقی مانده. این مشکل، مشکل فکری است؛ یک حرکت عمومیِ فکری به وجود بیاید برای تحوّل در این احساسها. مثلاً اگر چنانچه ما بتوانیم این فکر را که «جنس خارجی بهتر است» از ذهنها پاک بکنیم، آن‌وقت خود مردم به‌طور‌طبیعی میروند دنبال کالای داخلی و برکات و خیرات این کار همه تحقّق پیدا خواهد کرد.

در خرید عید این مطلب را در نظر داشته باشیم.

گرانفروشی امروز خیانت است!

امروز روزى نیست که استفاده چی ‏ها راه بیفتند و بخواهند استفاده کنند؛ روز حمایت است امروز. از برادرانشان باید حمایت کنند؛ نه اینکه یک جنسى را که به ده تومان میخرند به صد تومان بفروشند. گرانفروشى امروز خیانت است به یک مملکت اسلامى. این خیانت را نکنند اینها؛ یک قدرى با مردم ملایمت کنند. برادران خودتان هستند. با این برادرهایى که خون داده‏اند ... شما تاجرهاى محترم که نبودید در این میدانها. من که میدانم شماها نبودید؛ آنهایى که بودند این کاسب جزء بود و این حمال بود و این کارگر بود و این طلبه بود و آن- عرض میکنم- دانشگاهى بود؛ که همه فقیرند. این طبقه بودند که این نهضت را پیش بردند و خون خودشان را و جوانان خودشان را دادند و این نهضت را پیش بردند. حالا انصاف است که یک تاجر معتبرى که داراى کارخانه کذاست، داراى کذا و کذاست، و آن بالاها نشسته و تماشا کرده و اینها خون خودشان را داده‏اند و پیش برده‏اند، حالا همراهى نکند؟ اجحاف کند با این طایفه؟ قیمت اجناس را همچو بالا ببرد که این ضعفا نتوانند بخرند؟ زندگی‏شان مختل بشود؟ خوب، باید اینها با برادرهاى خودشان، با آنهایى که در این راه زحمت کشیده ‏اند، اهل وطنشان هست، اهل دینشان هست، با اینها باید همراهى کنند؛ گرانفروشى نکنند. نگذارند یک وقتى ما روى تکلیفهاى الهى باهاشان عمل بکنیم. خودشان جلوگیرى کنند از مسائل. یک روز اگر ما روى تکلیف الهى عمل بکنیم، کارشان زار است. نگذارند اینطور بشود.

امام خمینی (صحیفه امام ج 7 ص 317)