براى ورود به هر بحث،
در ابتدا باید کلمات آن بخوبى روشن شود تا دچار اشتباه نشویم.پس ابتدا باید مقصود خود را از دموکراسى
مشخص کنیم و به تعریف مشترکى از آن دست یابیم، سپس آن را با دین بسنجیم، تا به
نتیجه درستى برسیم.
اگر مراد از دموکراسى
آن باشد که هر قانونى را مردم وضع کردند، معتبر و لازم الاجراست و باید محترم
شناخته شود، چنین مفهومى قطعاً با دین سازگار نیست. زیرا از نظر دین حق حاکمیت و
تشریع مختص به خداست; «إِنِ الْحُکْمُ اِلاّ لِلّهِ».([1]) فقط خداست
که همه مصالح و مفاسد انسان و جامعه را مى شناسد و حق قانونگذارى و تصمیم گیرى
براى انسان را دارد و انسانها باید در مقابل امر و نهى الهى و قوانین دینى، فقط
پیرو و فرمانبردار بىچون و چرا باشند. زیرا عبودیت خداوند، عالیترین درجه کمال است
و اطاعت از فرامین الهى سعادت آدمى را تأمین مى نماید. بنابراین دموکراسى و مردم
سالارى اگر به معناى ارزش رأى مردم در مقابل حکم خداوند باشد، هیچ اعتبارى ندارد،
زیرا آنچه باید در مقابل آن خاضع و مطیع باشیم، فرمان خداست نه رأى مردم.
بنابراین، اگر مردم
کشورى در وضعیتى خاص بر امر نامشروعى توافق نمایند و رأى دهند ـ چنان که در برخى
از کشورهاى غربى این گونه است ـ در چنین موقعیتى قطعاً فرمان دین مقدّم است، زیرا
حکم خدا بر تشخیص مردم رجحان دارد. اگر رأى مردم را بر حکم خدا ترجیح دهیم، عملاً
خدا را نپرستیده ایم و تابع فرمان او نبوده ایم و ربوبیّت تشریعى خداوند را زیر پا
گذاشته ایم، که این عمل با توحید منافات دارد.
دموکراسى غربى به معناى
بى نیازى از احکام دین و بسنده کردن به آراى جمعى است، و این دقیقاً سرپیچى
ازاطاعت پروردگار به شمار مى آید. اهمیّت دادن به رأى مردم در مقابل حکم الهى،
روگرداندن از توحید و پذیرش شرک جدید دنیاى معاصر است، که باید با این بت پرستى
جدید مبارزه شود.
معنای مورد قبول از دموکراسی
اگر منظور از دموکراسى
این باشد که مردم در چارچوب احکام الهى و قوانین شرعى در سرنوشت خود مؤثر باشند،
چنین تعبیرى با دین مخالفت ندارد. در قانون اساسى این معنا ـ بروشنى ـ تأیید شده و
مقصود امام امت که فرمودند: میزان رأى مردم است، بدون تردید همین بوده است; نه
آنکه هر چه مردم خواستند ـ حتّى اگر مخالفت حکم خدا باشد ـ ارزش و اعتبار دارد.
میزان، رأى مردم است تا زمانى که از قوانین الهى خارج نشود و با مبانى شرع مخالفتى
نداشته باشد; در غیر این صورت، رأى مردم ارزشى ندارد.
آیه شریفه «وَاَمْرُهُمْ
شُورى بَیْنَهُمْ»([2]) به این معنا
نیست که مردم در همه چیز مىتوانند نظر بدهند و حلال و حرام خدا را با شور و گفتگو
تغییر دهند; بلکه طبق آیه شریفه «وَما کانَ لِمُؤْمِن وَلامُؤْمِنَة
اِذا قَضى اللّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً اَنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ
اَمْرِهِمْ»([3]) در احکامى
که از سوى خدا و پیغمبر صادر شده است، مؤمنان هیچ اختیارى در دخل و تصرف ندارند.
[1]ـ یوسف; 67: حاکمیت فقط از آن خداست.
[2]ـ شورى: 38; مؤمنان کارشان را با مشورت یکدیگر انجام
مىدهند.
[3]ـ احزاب: 36; هیچ مرد وزن با ایمانى حق ندارد هنگامى که
خدا و پیامبرش امرى را لازم بدانند، با آن مخالفت نماید.
