جانی بین المللی – تجارت برده
دزدان برده، آفریقایی ها را به هم زنجیر و مجبور به حرکت پیاده به سمت ساحل می کردند. این فاصله گاه به هزاران مایل می رسید. در این راهپیمایی ها از هر 5 اسیر، 2 نفر می مردند.
کسانی که به ساحل می رسیدند، تا زمان فروش در قفس زندانی می شدند. درون کشتی های تجارت برده، همگی در فضایی تاریک و تنگ به هم زنجیر می شدند و در جایی به اندازه تابوت به حالت درازکش قرار می گرفتند.
عده ای به دلیل ازدحام شدید، کمبود اکسیژن و یا جراحات حاصل از شکار برده، می مردند. گاه در طول سفر یک سوم آفریقایی های درون کشتی، جان خود را از دست می دادند. تعدادی، برای نجات از این عذاب، خود را به دریا می انداختند.
با این همه، تجارت برده چنان سودآورد بود که سوراخ های کشتی را هم با برده پر می کردند.
اولین کشتی آمریکایی برده، در سال 1637 از ایالت ماساجوست حرکت کرد. محفظه های نگهداری برده در آن کشتی، به قفس هایی با عرض 61 سانتی متر و طول 180 تقسیم می شد و در قسمت پا، قفل هایی تعبیه شده بود.
( منبع: رؤیای آمریکایی، هاوارد زین، ترجمه فاطمه شفیعی، صص 42-39 )
