چرا در عدالت اجتماعی به اندازه کافی پیشرفت نکرده ایم؟

تفاوت اصلی انقلاب اسلامی با سایر انقلاب‌ها این است که هر چند خواهان رفاه مردم و استفاده از همه نعمت‌ها، و پیشرفت در علم و تکنولوژی است، اما به این اکتفا نمی‌کند و علاوه بر آن، در پی برقراری عدالت اجتماعی، بهره‌مندی یکسان همگان از تمامی امکانات، و مبارزه با ویژه خواری است.

در همه ابعاد اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، اخلاقی و نظایر آن باید عدالت برقرار شود، کسی که استعدادی دارد و به دنبال پیشرفت است، نباید در این زمینه محروم بماند؛ بلکه باید شرایط برای او فراهم باشد.

نباید سرمایه‌های ملی کشور فقط در اختیار گروه، جناح و طبقه خاصی قرار بگیرد، تا این افراد سودهای سرشاری به جیب بزنند و مردم دیگر که از آن سرمایه‌ها بی‌بهره‌اند، روز به روز فقیرتر شوند. این همان نظام سرمایه داری است.

امروز ما علی‌رغم همه پیشرفت‌های علمی، سیاسی و اجتماعی، هم‌چنان در زمینه عدالت اجتماعی عقب هستیم؛ چون اغلب افراد فقط به فکر منافع خودشان هستند و اگر سخنی هم در این زمینه گفته می‌شود، فقط برای دلخوش کردن و فریب دیگران است.

انسان‌ها عادتاً به فکر تأمین نیازهای خودشان هستند، همه ما باید بکوشیم با رشد اخلاقی، روحیه ایثار و فداکاری را در خود ایجاد کنیم؛ اما متأسفانه تاکنون چنین رشدی را در جامعه به وجود نیاورده‌ایم؛ نه ابزار چنین کاری را در اختیار داشتیم، و نه دغدغه‌اش را داشتیم؛ لذا از عدالت کامل اجتماعی محروم مانده‌ایم و هنوز این تفکر که هر کسی باید به فکر خودش باشد، حاکم است؛ بلکه با روی کار آمدن برخی افراد که بهره چندانی از تربیت دینی ندارند و فداکاری‌های رزمندگان را ندیده‌اند، شرایط سخت‌تر هم شده است و این خود مانع بزرگی برای تحقق عدالت اجتماعی است.

رهبر معظم انقلاب با سخنانشان درخصوص عقب‌ماندگی در زمینه عدالت اجتماعی به ما فهماندند که هر چند انقلاب ما اسلامی بود، اما کسانی در حد انقلاب‌های مادی دنیا که فقط به دنبال رشد علمی، صنعتی و سیاسی بوده‌اند، با آن رفتار کرده‌اند و هدف اصلی آن که جنبه معنوی داشت و در زندگی اجتماعی در قالب عدالت بروز می‌کند، هنوز به طور کامل محقق نشده است.

راه پیروزی بر جبهه باطل، تربیت دینی مردم است

در نبرد حق و باطل همیشه حق پیروز است امّا مشروط به چند شرط؛ [اگر] اهل حق و کسانی که طرف‌دار حقّند، نیّت کنند، همّت کنند، صبر کنند، ایستادگی کنند، مبارزه کنند، بلاشک پیروز خواهند شد؛ هر جایی که این اتّفاق افتاده است -از دورانِ دور تاریخ- این‌جور است. در مورد انبیا هم همین‌جور است.

{اگر این طور بود خداوند همراه انسان میشود و انسان را پیروز میکند}

خب، حالا ما میخواهیم این معیّت {همراهی الهی} را برای خودمان تأمین کنیم؛ راهش چیست؟

هم دولت اسلامی -یعنی مسئولین دولتی، قوه‌ی مجریّه، قوه‌ی قضائیّه، قوه‌ی مقنّنه- هم علما، وظیفه‌شان این است که تربیت ایمانی کنند این ملّت را؛ تربیت تقوائی کنند این ملّت را؛ تربیت صبر، تربیت احسان بین مردم و بین مؤمنین؛ ما باید مردم را این‌جوری تربیت کنیم.

{این تربیت نیاز به دو کار دارد یکی کار تبلیغی است و دیگری عمل ما مسئولین}:

ترک گناه، ترک دنیاپرستی، ترک اشرافی‌گری، کار سخت، کار کوشنده. وقتی ما با خدا باشیم، خدای متعال تأثیر میدهد به حرف ما، به اقدام ما.

خلاصۀ بیانات رهبر در دیدار با خبرگان در ادامۀ مطلب
برای مشاهدۀ متن کامل بیانات دیدار با خبرگان اسفند 1396 کلیک کنید.

مسئولان کشور و تربیت اسلامی

هر اصلاحى نقطه اولش خود انسان است. چنانچه خود انسان تربیت نشود نمیتواند دیگران را تربیت کند. و شما دیدید که در این طول سلطنتها از اول تا حالا و این سلطنتهاى اخیرى که بسیاریتان همه ‏اش را درک کردید و بعضى از شما بعضى‏اش را که چون کارها دست اشخاصى بود که تربیت اسلامى نداشتند و خودشان درست نشده بودند، براى خاطر همین نقیصه بزرگ، کشور ما را کشاندند به آنجایى که ملاحظه میکنید و ملت ما را هم کشاندند به آنجایى که سالها باید طول بکشد تا اینکه ان شاء اللَّه، اصلاح بشود. از این جهت، آن چیزى که بر همه ما لازم است ابتدا کردنِ به نفس خودمان است و قانع نشدن به اینکه همان ظاهر درست باشد و از قلبمان شروع کنیم، مغزمان شروع کنیم و هر روز دنبال این باشیم که روز دوّممان بهتر از روز اوّلمان باشد. و امیدوارم که این مجاهده نفسانى براى همه ما حاصل بشود و دنبال آن، مجاهده براى ساختن یک کشور.

صحیفه امام، ج‏15، ص: 492

مسئولینی با #_تفکر_اسلامی انتخاب کنیم