شهادت به نبوت، بدون پذیرش مقتضای آن، صادقانه نیست
تعهد رسالت، ساختن یک دنیایی، به شکلی است که اسلام گفته است
این که در تشهد نماز، و یا در مأذنه شهر به عنوان یک شعار عمومی و نمایشگر سیمای کلی جامعه گفته می شود: « أشهَدُ أنَّ محمّداً رسولُ الله »، آیا این شهادت به نبوت، تعهدی بر دوش من مُتشهِد و این جامعه می آورد؟ سوال این است.
جواب این است که بله می گذارد.
مسئولیتی که انسان معتقد به نبوت نبی بر دوش می گیرد، عبارت است از دنباله گیری راه نبی و قبول مسئولیتِ به منزل رساندن بار نبی.
این کلمات آسان ادا می شود، اما خیلی مسئولیتش سنگین است. عده ای گمان می کنند که اگر گفتند ما قبول داریم که فلانی پیغمبر { است }، همین که پذیرش نبوت او را در دلمان به وسیله ی زبان اعلام کردیم، کار ما تمام است، خودمان را از مرز جهنم وارد مرز بهشت کردیم.
ما می گوییم این حرف درست نیست. ایمان به پیغمبر تعهداتی را با خود به دنبال می آورد. اگر آن تعهدات انجام گرفت، به هر اندازه که آن تعهد ها انجام گرفت، ایمان انسان به همان اندازه درست است. اگر چنانچه ایمانی بر زبان یا حتی در دل انسان داشت، ولی هیچ تعهدی را که این ایمان برای انسان معین می کند، متعهد نشد و هیچ گونه مسئولیتی نپذیرفت، این انسان اگر چه به ظاهر مومن است، اما مومن واقعی نیست.
این تعهد چیست؟ این تعهد این است که من ببینم پیغمبر چه کاری می خواست در این دنیا بکند، من هم در زمان خودم نگاه کنم، ببینم آیا این باری که پیغمبر می خواست بردارد، آیا کاملا برداشته شده است؟
اگر دیدم آن بار بر زمین است، بکوشم تا آن کاری که او می خواست انجام بدهد، انجام دهم.
اگر زورم نرسید { و نتوانستم }، ده نفر دیگر را هم پیدا کنم تا با هم { کار را انجام دهیم }. اگر کل کار را نمی توانم انجام دهم، آیا نمی توانم مقدمات کار را هم فراهم کنم؟
تعهد رسالت، ساختن یک دنیایی، به شکلی است که اسلام گفته است؛ رسول می آید تا شکل زندگی و نظام زندگی انسان ها را به صورتی که خدا می گوید درست کند. اگر شما در زمان خودتان، دیدید که بشریت با شکل خدافرموده زندگی نمی کند، دیدید که مکتب های گوناگون دارند بشریت را به این سو و آن سو می کشند، وظیفه شما و تعهد شما براساس شهادتی که به رسالت پیغمبر می دهید، این است که بکوشید تا دنیا را به شکل اسلام فرموده در بیاورید.
این مسئولیت و تعهد نبوت است.
کتاب ولایت و حکومت، صص 23-26 ( گزیده )
