جانی بین المللی – غارت و جنایات وحشیانه #آمریکا_در_پاناما

عملیات تجاوز، با جنگ اقتصادی و اعزام صدها متخصص جنگ روانی به کشور پاناما آغاز شد. حملات ارتش آمریکا، 2تا 3 هزار کشته بر جای گذاشت.

هدف، هلی کوپترهای ارتش، ساختمان ها، اتوبوس ها و آمبولانس های غیر نظامیان بود. برای اولین بار از جنگنده های « اف – 117 ای » استفاده شد؛ آن هم در برابر کشوری که نیروی هوایی اش بدون جنگنده و رادار بود.

محل سکونت و دفاتر تمامی اقشار سیاسی مخالف با این تجاوز، منهدم و اموال با ارزش آن ها دزدیده شد.

سربازان آمریکایی، حتی افراد مجروح را با سرنیزه می کشتند و اجازه نمی دادند به صلیب سرخ دسترسی داشته باشند. بنابر آمار رسمی ارتش، در برابر هر یک نفر نظامی آمریکایی، تقریبا 10 نفر غیر نظامی پانامایی کشده شد. حتی آمار واقعی این جنایات، به دلیل شرایط خشونت آمریز حاکم، سوخته شدن اجساد و دفن مردگان در گورهای دسته جمعی نامعلوم ماند.

آمریکا با یک تیر دو نشان را زد. با تجاوز به پاناما، حلقه فشار علیه نیکاراگوآ و کوبا که از اقتصاد باز پاناما برای گریز از تحریم و مجازات های تجاری آمریکا استفاده می کردند را تنگ تر کرد.

منبع: کتاب دوکراسی بازدارنده، نوآم چامسکی، ترجمه مهوش غلامی؛ صص 231-253 

جانی بین المللی - تجارت برده

جانی بین المللی – تجارت برده

 

دزدان برده، آفریقایی ها را به هم زنجیر و مجبور به حرکت پیاده به سمت ساحل می کردند. این فاصله گاه به هزاران مایل می رسید. در این راهپیمایی ها از هر 5 اسیر، 2 نفر می مردند.

کسانی که به ساحل می رسیدند، تا زمان فروش در قفس زندانی می شدند. درون کشتی های تجارت برده، همگی در فضایی تاریک و تنگ به هم زنجیر می شدند و در جایی به اندازه تابوت به حالت درازکش قرار می گرفتند.

عده ای به دلیل ازدحام شدید، کمبود اکسیژن و یا جراحات حاصل از شکار برده، می مردند. گاه در طول سفر یک سوم آفریقایی های درون کشتی، جان خود را از دست می دادند. تعدادی، برای نجات از این عذاب، خود را به دریا می انداختند.

با این همه، تجارت برده چنان سودآورد بود که سوراخ های کشتی را هم با برده پر می کردند. 

اولین کشتی آمریکایی برده، در سال 1637 از ایالت ماساجوست حرکت کرد. محفظه های نگهداری برده در آن کشتی، به قفس هایی با عرض 61 سانتی متر و طول 180 تقسیم می شد و در قسمت پا، قفل هایی تعبیه شده بود.

( منبع: رؤیای آمریکایی، هاوارد زین، ترجمه فاطمه شفیعی، صص 42-39 )