جرم ما مقاومت در برابر تحریم های اقتصادی است.
جرم ما شکست فتنۀ 88 است.
جرم ما حمایت از مظلومین در منطقه است.
جرم ما پیروی حسین بن علی بودن است.
ما خون زیاد داده ایم. این ها در برابر حفظ اسلام ناچیز است.
«بکشید ما را؛ ملّت ما بیدارتر میشود.» امام خمینی ره
درسال 1829، آندرو جکسن (Andrew Jackson)، که سرخ پوستان او را «تیز چاقو» نام داده بودند
رئیس جمهور آمریکا شد.
این مرد در دوران
فرمانروایی خود که به عصر « ازاله» معروف است با سربازان خود به جان
سرخ پوستان
افتاد و هزاران تن از افراد قبایل «چیروکیی cherokee» ، «چیکاسو chiekasaw» ،
«چکتاو choktaw» ، و «کریک Creek»
و «سمینول seminole» را قتل عام کرد، با این وجود
سرخ پوستان جنوب که تعدادشان همیشه زیاد بود
با لجاجت تمام به زمین آبا و اجدادی خود
می چسبیدند، به خصوص که سفید پوستان به موجب
قراردادهایی حق مالکیت قطعی ایشان
را بر آن سرزمینها شناخته بودند. «تیزچاقو» در
نخستین گام خود به کنگره توصیه کرد که این
سرخ پوستان را به سمت مغرب و به آن سوی رود «می سی سی پی» برانند.
... اینک از زمانی که کریستف کلمپ در سان
سالوادور پیاده شده بود سه قرن میگذشت
و از آن زمان که مهاجران انگلیسی به
ویرجینیا و نیواینگلند رسیده بودند دوقرن سپری شده بود.
در این زمان، قبیلۀ مهربان
«تاینوس» که از کریستف کلمب با آغوش باز استقبال کرده بود، بکلی نابود شده بود.
منبع: کتاب فاجعه سرخپوستان آمریکا (دلم را به خاک بسپار)
نوشتۀ دی براون ترجمه محمد قاضی ص 32 با اندکی تصرف
عملیات تجاوز، با جنگ اقتصادی و اعزام صدها متخصص جنگ روانی به کشور پاناما آغاز شد. حملات ارتش آمریکا، 2تا 3 هزار کشته بر جای گذاشت.
هدف، هلی کوپترهای ارتش، ساختمان ها، اتوبوس ها و آمبولانس های غیر نظامیان بود. برای اولین بار از جنگنده های « اف – 117 ای » استفاده شد؛ آن هم در برابر کشوری که نیروی هوایی اش بدون جنگنده و رادار بود.
محل سکونت و دفاتر تمامی اقشار سیاسی مخالف با این تجاوز، منهدم و اموال با ارزش آن ها دزدیده شد.
سربازان آمریکایی، حتی افراد مجروح را با سرنیزه می کشتند و اجازه نمی دادند به صلیب سرخ دسترسی داشته باشند. بنابر آمار رسمی ارتش، در برابر هر یک نفر نظامی آمریکایی، تقریبا 10 نفر غیر نظامی پانامایی کشده شد. حتی آمار واقعی این جنایات، به دلیل شرایط خشونت آمریز حاکم، سوخته شدن اجساد و دفن مردگان در گورهای دسته جمعی نامعلوم ماند.
آمریکا با یک تیر دو نشان را زد. با تجاوز به پاناما، حلقه فشار علیه نیکاراگوآ و کوبا که از اقتصاد باز پاناما برای گریز از تحریم و مجازات های تجاری آمریکا استفاده می کردند را تنگ تر کرد.
منبع: کتاب دوکراسی بازدارنده، نوآم چامسکی، ترجمه مهوش غلامی؛ صص 231-253
