کمال همنشین؟؟ در من اثر کرد؟

کمال همنشین؟ در من اثر کرد؟؟

حتما این شعر معروف را شنیده اید که:

بگفتا من گِلی ناچیز بودم              و لیکن مدّتی با گل نشستم

کمال همنشین در من اثر کرد        وگرنه من همان خاکم که هستم « سعدی »

طبیعت و خصلت ذاتی انسان، اجتماعی بودن و ارتباط با دیگران است. و همین ارتباطات است که موجب آسان شدن و قابل تحمل شدن زندگی در شرایط سخت دنیا، و موجب تنوع و رشد و پیشرفت یا رکود و پسرفت می گردد.

انسان ها در این ارتباطات اجتماعی و به خصوص در جریان یکی از دلنشین ترین انواع ارتباطات، یعنی "دوستی" در یکدیگر تأثیر می گذارند و از یکدیگر تأثیر می پذیرند. این تأثیر و تأثرات، ممکن است آگاهانه، نیمه آگاهانه و یا ناآگاهانه باشند.

اما نکته قابل توجه در این میان آن است که « اثرات و تغییراتی که در جریان این روابط ایجاد می شوند، لزوما مثبت نیستند ». 

پس باید در آغاز هر ارتباط جدید، دو کار مهم را انجام داد:

1.     رفتارها و ویژگی های خود و طرف مقابل را بسنجیم و از آن ها آگاهی پیدا کنیم؛ بدین وسیله تأثیراتی که ممکن است در ما از طریق ارتباط متقابل با او ایجاد شود، شناسایی می کنیم.

2.     با تفکر و دقت، این نکته مهم را مشخص کنیم که در کدام یک از ویژگی ها می خواهیم تأثیر و تأثر داشته باشیم و در کدام نه؛ و همینطور مشخص کنیم که تأثیرات و تغییرات ورودی کدام هایند و تأثیرات خروجی و صادر شده کدام؟؟

به عبارت دیگر، کدام ویژگی ها جواز ورود در شخصیت ما و کدام ویژگی ها جوار صدور از شخصیت ما را دارند؟

 

رابطه با آمریکا مساوی با عزّت و پیشرفت

برخی میگویند:

چرا نباید با آمریکا رابطه داشته باشیم؟ در حالی که رابطه با آمریکا پیشرفت و عزّت می آورد (!).

این در حالیست قرآن کریم 1400 سال پیش به این سوال اینگونه پاسخ گفته اند:

یٰا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا لاٰ تَتَّخِذُوا اَلْکٰافِرِینَ أَوْلِیٰاءَ مِنْ دُونِ اَلْمُؤْمِنِینَ أَ تُرِیدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلّٰهِ عَلَیْکُمْ سُلْطٰاناً مُبِیناً  ﴿النساء، 144﴾

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! غیر از مؤمنان، کافران را ولّی و تکیه‌گاه خود قرار ندهید! آیا می‌خواهید (با این عمل،) دلیل آشکاری بر ضدّ خود در پیشگاه خدا قرار دهید؟!

 اَلَّذِینَ یَتَّخِذُونَ اَلْکٰافِرِینَ أَوْلِیٰاءَ مِنْ دُونِ اَلْمُؤْمِنِینَ أَ یَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ اَلْعِزَّةَ فَإِنَّ اَلْعِزَّةَ لِلّٰهِ جَمِیعاً  ﴿النساء، 139﴾

همانها که کافران را به جای مؤمنان، دوست خود انتخاب می‌کنند. آیا عزّت و آبرو نزد آنان می‌جویند؟ با اینکه همه عزّتها از آن خداست؟!

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْیَهُودَ وَ النَّصارى‏ أَوْلِیاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ وَ مَنْ یَتَوَلَّهُمْ مِنْکُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمینَ (مائده 51)

اى کسانى که ایمان آورده‏ اید! یهود و نصارى را ولّى (و دوست و تکیه‏گاه خود،) انتخاب نکنید! آنها اولیاى یکدیگرند؛ و کسانى که از شما با آنان دوستى کنند، از آنها هستند؛ خداوند، جمعیّت ستمکار را هدایت نمى‏کند (مائده 51)

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ قَدْ یَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ کَما یَئِسَ الْکُفَّارُ مِنْ أَصْحابِ الْقُبُورِ (ممتحنه13)

اى کسانى که ایمان آورده ‏اید! با قومى که خداوند آنان را مورد غضب قرار داده دوستى نکنید؛ آنان از آخرت مأیوسند همان‏گونه که کفار مدفون در قبرها مأیوس میباشند! (13)

و ...

نکتۀ مهمّی که در آیۀ دوم به آن توجه نمیشود، این است که تمام عزّت از آن خداوند است. تاریخ هم اینگونه ثابت کرده است. کافی است سرنوشت نوکران آمریکا را با هم مرور کنیم: رضا خان، محمد رضا شاه، صدّام، بن علی، قذّافی، حسنی مبارک و ... . آیا این ها به عزّت رسیدند؟!!

تندروها چه کسانی هستند؟

یکی از تاکتیک های انتخاباتی برچسب زدن است یعنی به رقیب خود صفتی را نسبت میدهند که واقعیّت ندارند و هرگاه میخواهند از او یاد کنند او را با آن صفت یاد میکنند.

مثلاً تندرو، جنگ طلب، خشونت طلب و ... .

معیار چیست و چگونه باید تشخیص داد که این نسبت ها درست است یا خیر؟

در جواب باید گفت، معیار عمل به اسلام ناب است، اگر رفتارِ آن شخص یا گروه، به اسلام عمل کرده باشد این صفت ها برچسب سیاسی است.

برای این کار باید با مبانی اسلام آشنا باشیم.

امام خامنه ای در رابطه با استفاده از این کلمات میفرمایند:

یک نکته‌ی دیگر این است که ما از ادبیّات سیاسی دشمن استفاده نکنیم؛ . دشمنان انقلاب از روز اوّل آمدند تعبیر ادبیّات تندرو و میانه‌رو را مطرح کردند؛ فلانی تندرو است، فلان جریان تندرو است، فلان جریان میانه‌رو است. آن روز، از همه تندروتر هم از نظر آنها امام بزرگوار بود؛ امروز هم از همه تندروتر، به نظر آنها این بنده‌ی حقیر هستم.

میانه‌رو حرف قشنگی است امّا اسلام این‌جوری حرف نمیزند؛ بفهمیم معارف اسلامی را. اسلام، طرف‌دار میانه و طرف‌دار «وسط» است: وَ کَذلِکَ جَعَلنٰکُم اُمَّةً وَسَطًا.(۳) امّا «وسط» در اسلام چیست؟ در مقابل تندرو است؟ نه، «وسط» در مقابل منحرف است: اَلیَمینُ وَ الشِّمالُ مَضَلَّةٌ وَ الطَّریقُ الوُسطی‌ٰ هِیَ الجادَّة؛(۴) این نهج‌البلاغه است.

آنهایی که امروز در بیرون از مرزهای کشور میگویند تندرو، مقصودی دارند و معنایی مورد نظرشان است. دوستان ما و برادران ما در داخل مراقب باشند آنچه مقصود او است تکرار نکنند. آنهایی که میگویند تندرو، منظورشان کسانی است که در راه انقلاب مصمّم‌تر و پایدارترند؛ حزب‌اللّهی‌ها را میگویند تندرو. میانه‌رو [هم‌] کسی است که در مقابل آنها تسلیم باشد. در ادبیّات سیاسی آمریکا و انگلیس و امثال اینها، معنای تندرو و میانه‌رو این است: تندرو کسی است که پایبند انقلاب است، میانه‌رو کسی است که در مقابل خواسته‌های آنها تسلیم است.

حالا چه کسی در مقابل آنها تسلیم است؟ خوشبختانه خودشان هم اعتراف دارند و میگویند در ایران میانه‌رو نداریم، همه تندروند. این حرف حرف درستی است؛ در ملّت ایران هیچ‌کس طرف‌دار وابستگی به اینها نیست. گاهی غفلت میشود، لغزش به‌وجود می‌آید و بعضی اشتباه میکنند، امّا قاطبه‌ی ملّت ایران طرف‌دار انقلابند، دنباله‌روِ انقلابند و پافشاری بر انقلاب میکنند؛ آنها به این میگویند تندرو. چرا ما تکرار کنیم حرف آنها را؟ به داعش هم میگویند تندرو؛ داعش تندرو است؟ داعش منحرف است؛ منحرف از اسلام است، منحرف از قرآن است، منحرف از صراط مستقیم است. ما به این معنا تندرو نداریم. توجّه کنند ادبیّاتی که دشمن به کار میبرد و معنای خاصّی را که در نظر دارد ما تکرار نکنیم.

همۀ عزّت پیشِ خداست

الَّذینَ یَتَّخِذُونَ الْکافِرینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنینَ أَ یَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمیعاً (139 نساء)

همان کسانى که کافران را به جاى مؤمنان سرپرست و دوست خود میگیرند؛ آیا در نزد آنان عزّت و عظمت میطلبند؟ پس (بدانند که) بی تردید همه عزت از آن خداست.