باسمه تعالی
بازخوانی یک تعبیر
#دیوث_سیاسی
#دیوث_اقتصادی
روز قدس و راهپیمایی عبادی اش با تمام هیاهو رنگارنگ پیرامونش گذشت ...
مسئله قدس، اولویت بین المللی ماست.
اما در درون کشور، اولویت با اقتصاد و به طور خاص با حمایت از کالای ایرانی است.
چندی پیش، در گرماگرم همنشینی با ابرقدرت ها برای دستیابی به یک سند افتخار به نام برجام ( = خسارت محض )، اندیشمندی بزرگ به اقتضای ذهن تیزبینش، مسئله را موضوع شناسی فقهی کرده و خطر وجود « دیوث سیاسی » و « دیوث اقتصادی » را مطرح نمود.
ضمیر سریعا مرجع خود را یافت و سیاسیونِ متهم که خود را متصّف به « دیوث سیاسی » دیدند، به دست و پا زدن افتادند.
و مردم، شاد از این توصیف به جا ... .
شادی دسته ای برخاسته از تفاوت در عقیده با سیاسیون متهم؛ و شادی دسته دیگر، نشئت گرفته از کینه دروغ های قشنگ ... .
اما در شلوغیِ دست و پا زدن ها و دست مریزاد گفتن ها، چیزی مغفول ماند ...
همگی دیوثان سیاسی را شناختیم ... مردانی که بیگانگان را بر سیاست و اداره امور کشور ( = ناموس خود ) مسلط می کنند.
اما « دیوثان اقتصادی » چه کسانی بودند؟ ( و یا هستند؟؟ )
بدون شک ذهن ها این بار هم سریعا به سمت مسئولین و سیاسیون بی نوا رفته است؛ آن ها که بندرگاه های بزرگ ما را بدون توجه به جوانان خلاق ایرانی، به بیگانه سپردند ...
یا آن ها که له له زنان، سرمایه هنگفتی را به پای هواپیماسازهای بیگانه ریختند بدون آن که به تمنای اعتمادخواهی مهندسان خودی وقعی بنهند ...
و یا ...
این ها همه درست .... ضمیر راهش را بلد است.
اما چرا همیشه فقط مرغ همسایه غاز است؟؟ چرا تنها ماست او ترش است؟؟
آیا ضمیر این تعبیر، توده مردم را نمی شناسد؟!
مگر له له زدن خودِ ما مردم کوچه و بازار، برای کالاهای خارجی موجب تسلط بیگانه بر ناموسمان ( = اقتصاد کشور ) نمی شود؟؟
مگر انگ و تهمت #بی_کیفیت زدن به کالای ایرانی، اقتصادمان را دستمال کش غیر نمی کند؟؟
« دیوث اقتصادی » آن شخص یا مجموعه ای است که بیگانه را بر اقتصاد کشور خود مسلط می کند؛ چه با قراردادهای ننگینِ #دارسی گونه و چه با بی توجهی به کالای داخلی و پرستش چشم بسته ی نمونه خارجی آن با لوچه ای آویزان.
