عالم انقلابی، خار چشم ظالم
چون مردم در عصر قاجار پناهگاه مطمئنی برای دادخواهی نداشتند، اماکن مقدس و منازل علما محل دادخواهی آن ها قرار گرفت. نقل است که مرحوم کلباسی از علمای به نام عصر فتحعلی شاه، خانه ی خود و بعضی از شاگردانش را « بست » قرار داده بود و هرکس مورد آزار و اذیت قرار می گرفت، فورا به یکی از این خانه ای پناه می برد. حاکم اصفهان به حاجی کلباسی پیغام داد که خواهش می کنم معین فرمایید که بست شما از کجا تا کجاست و تا کی ادامه خواهد داشت؟ زیرا دست و بال مأموران ما به کلی بسته شده است.
مرحوم کلباسی در جواب پیغام داده بود که بست، بست من نیست. بست امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است و این که از کجا تا کجاست، از مغرب تا مشرق است و این که فرمودید تا کی ادامه خواهد یافت، تا روز قیامت. تا ظلم تو هست، بست ما هم هست. ( کتاب تاریخ معاصر ایران، نوشته دکتر نجفی، حقانی و نامدار، ص 112 )
علمای انقلابی همواره در طول تاریخ، خار چشم ظالمان بوده اند و پناهگاه و امید مظلومان. روش عالم نماهای سازشکار را ندارد که ظالم را با وصف « بسیار باادب » و مانند آن می ستایند تا آب خوردن و نانی بگیرند.
