باسمه تعالی
آفرین بر این ملّت!
به حمدالله ملّت ایران 22 بهمن امسال در همه ی شهرهای ایران کولاک کردند و واقعا یک 22 بهمن تاریخی را رغم زدند.
تا جایی که تاریخ ثبت شده است، در تاریخ بی سابقه است که بعد از 40 سال از یک انقلاب مردم آن کشور این طور پای آرمان های آن مانده باشند.
در باران و برف و سرما آمدند تا دشمن را ناامید کنند.
این حرکت در معادلات ناقص دشمن یک حرکت تعریف نشده است که باوجود این همه مشکلات اقتصادی مردم پای 40 سالگی انقلاب خود ایستاده اند.
حالا نوبت مسئولان است که دشمن را ناامید کنند..
من اینجا یک سفارشی هم بکنم؛ گاهی در راهپیمایی بیست‌ودوّم بهمن دیده میشود که مثلاً جنابعالی از فلان آقا خوشتان نمی‌آید، او هم آمده در راهپیمایی مثل شما، بنا میکنید علیه او تظاهرات کردن و شعار دادن؛ این درست نیست؛ یک اختلاف نظری است، بالاخره شما او را قبول ندارید به هر دلیلی، فلان مسئول را، فلان رئیس را، فلان آقا را شما قبول ندارید، خیلی‌خب، اشکال ندارد؛ امّا جای تسویه‌حساب، راهپیمایی بیست‌ودوّم بهمن نیست؛ این را من توصیه میکنم به همه؛ مواظب باشید، شعارهای خودتان را بدهید، کارهای خودتان را بکنید، مبنای خودتان را اگر مبنای منطقی است حفظ کنید امّا راهپیمایی را مظهر اختلافات قرار ندهید، مظهر درگیری و مانند اینها قرار ندهید؛ بگذارید این حرکت عظیم که نشان‌دهنده‌ی عزم ملّی و حضور ملّی و وحدت ملّی است، همین جور با همین عظمت باقی بماند.
