خلاصه مطلب:
غرب زدگی دو سر دارد: یکی غرب و دیگری ما که غرب زده ایم.
برای من، غرب و
شرق نه معنای سیاسی دارد و نه معنای جغرافیایی، بلکه دو مفهوم اقتصادی است؛ غرب یعنی
ممالک سیر و شرق یعنی ممالک گرسنه.
خلاصه پیام
جامعه روشنفکری اصولا غرب گراست و با تفکر غرب زده می اندیشد. حتی اگر رو به دینداری بیاورد، به شدت در معرض التقاط قرار دارد.
روشنفکران غربگرای ایرانی گرفتار مردمی هستند که روح و جانشان با ولایت و امامت پیوندی انکار ناپذیر دارد.
تهاجم فرهنگی غرب علیه تفکر انقلابی اسلام از خللی که در عزت و استقلال ملی توسط روشنفکران غرب زده داخلی ایجاد شده است، موثر می افتد.
تجربه تاریخی نشان داده که اسلام همواره از درون شکست برداشته و هجوم بیرونی فقط هنگامی موثر افتاده که نفاق، در بنای مستحکم دین ایجاد خلل کرده است. دنیای غرب در عصر استعمار نو، اقوام دیگر را همواره از طریق روشنفکران آن اقوام و از درون تسخیر کرده است.
ما باید به وظیفه خود عمل کنیم. وقتی مبادی تفکر ما از غرب جداست، نباید منتظر باشیم که نتایج عملی تفکرمان مورد تأیید آن ها واقع شود. یعنی اگر می خواستیم که نهایتا خود را با پسند غرب و غرب زدگان بسنجیم، دیگر چه داعیه ای برای انقلاب کردن وجود داشت؟
وای بر ما اگر اجازه دهیم که روشنفکران وارث انقلاب شوند.
متن کامل پیام را در "ادامه مطلب" مشاهده فرمایید.
باسمه تعالی
از دیدگاه اسلام و قرآن کریم، این عالم یک عالم مقدماتی است که لذت هایش نیز گذراست. اگر در بسیاری از لذت های این عالم افراط شود، انسان را به سقوط می کشاند. از همین رو در دین توصیه شده که شما با استفاده از عقل، شهوات را کنترل کنید تا به آن کمال مطلوب برسید.
ویژگی لذائذ دنیوی، ملموس، عینی، نقد و دم دست بودن است. همه هم تقریبا با آن ها آشنا هستند و می خواهند به آن برسند؛ چون چیزی را ورای این عالم نمی بینند. امیرمومنان علیه السلام در نهج البلاغه، فرق بصیر و نابینا را در این می داند که دنیا، منتهای بصیرت نابیناست و ماوراء آن چیزی نمی بیند، اما بینا و بصیر کسی است که چشم خود را از دنیا عبور می دهد و خانه واقعی را که در پس این عالم است، می بیند. بصیر از این دنیا برای آخرت توشه می گیرد، اما نابینا از این دنیا توشه می گیرد برای همین دنیا.
قرآن به جاذبه های دنیایی اشاره می کند و می فرماید: « إنا جعلنا ما علی الأرض زینةً لها؛ ما آن چه روی زمین هست، زینت قرار دادیم ». ( کهف،7)
حالا اگر زمین را اشاره به مادیات بگیریم، تمام آن چه که روی زمین هست، برای انسان جاذبه دارد. جاذبه ها را هم این گونه بیان می کند: « زیّنَ لِلنّاس حبُّ الشّهواتِ من النّساءِ و البنینِ و القناطیرِ المقنطَرةِ من الذّهب و الفضةِ و الخیلِ المسوّمةِ و الأنعامِ و الحرثِ ذلک متاعُ الحیاةِ الدّنیا و اللهُ عندهُ حُسنُ المآبِ » ( آل عمران، 14).
شهوت جنسی، غریزه داشتن فرزند، تکثیر افراد، نفرات و جمع آوری طلا و نقره و پول.
این ها همه جاذبه های دنیایی است.
همه جاذبه های غرب هم همین هاست؛ یعنی غرب، شهوت جنسی را ترویج می کند. روز به روز هم سعی می کند یک رنگ و لعاب جدیدی به آن بدهد. اعتیاد هم ریشه اش لذت جویی است، یعنی مواد مخدری که در روان انسان، مدت کوتاهی لذت های کاذب و زودگذری را ایجاد می کند.
آن لذت طلبی آنی، که روحیه زندگی سکولاری وابسته به آن است، می گوید همین دو روز را خوش باشد. حالا شما می گویی من می خواهم بیشتر زندگی کنم، می گوید: کمتر زندگی کن ولی بیشتر لذت ببر.
با تبلیغات حیرت آور ماهواره ای، اینترنتی و شبکه های تلویزیونی و ... به ترویج این سبک زندگی غرب و سکولاری می پردازند.
قرآن، سرانجام این زندگی را خسران تلقی می کند: « إن الإنسان لفی خسر؛ به طور طبیعی، همه آدم ها دچار خسرانند ». یعنی اگر شهواتشان را پی گیری کنند، در خسرانند؛ « إلا الذین آمنوا و عملوا الصالحات؛ مگر آن هایی که ایمان بیاورند و عمل صالح انجام دهند ». درست است که خدای متعال ما را در « احسن تقویم » آفریده است ولی انسانیت در معرض سقوط است. می فرماید: « ثم رددناه اسفل سافلین إلا الذین آمنوا و عملوا الصالحات فلهم اجر غیر ممنون ». یعنی انسان ها به دلیل تبعیت از شهوات و حیوانیت به مرحله اسفل السافلین می رسند، مگر آن هایی که دارای ایمان و عمل صالح باشند.
این، تفاوت بینش و جهان بینی اسلام با غرب است؛ جاذبه های غرب، جاذبه زینت دادن شهوات است و هنرشان بازنمایی شهوات جنسی است. این کار، مشتری پسند است و به طور طبیعی همه آن را دوست دارند. هرچه انسان در این گونه مسائل غور می کند و بیشتر فرو می رود، سیراب نمی شود.
برخی می پندارند که اگر انسان را در شهواتش آزاد بگذاریم، بلاخره ارضاء می شود و تمام می شود و به حالت نرمال و طبیعی برمی گردد. یعنی این ها را اگر آزاد بگذاریم، به یک تعادل و به سکون و آرامش می رسند، در حالی که پژوهش های روان شناسان نشان می دهد این طور نیست که هرکسی محرومیت داشت، لزوما دچار عقده روانی شود.
آن هایی که محرومیت را نشانه رهاشدگی و بی مهری دیگران و انزوای خودشان تلقی می کنند، ممکن است دچار عقده روانی شوند، ولی آن هایی که محرومیت را حتی یک فضیلت می بینند، در این ها هیچ عقده روانی به وجود نمی آید و آدم های سالمی هستند. از سوی دیگر، آدم هایی که به مسایل شهوانی دامن می زنند، دچار انواع استرس ها و مشکلات روانی و ... می شوند.
نشریه دانشجویی طرح ولایت، موسسه امام خمینی ره، ص 32
