من در مدینه جلیس {شاگرد} حضرت صادق علیه السلام بودم، پس از چند روزی در مجلسش حاضر نشدم، بعد که خدمتش مشرّف گشتم، فرمود: ای ابوهارون چند روز است که تو را نمیبینم. گفتم: جهتش آن بود که پسری برای من متولّد شده بود، فرمود«بارَکَ الله لَک فیه» چه نام نهادی او را؟ گفتم: «محمّد»، حضرت چون نام محمّد را شنید، صورتش را بُرد نزدیک به زمین و میگفت: محمّد، محمّد، محمّد تا آنکه نزدیک شد صورتش بچسبد به زمین؛ پس آن {حضرت} فرمود: جانم، مادرم، پدرم، و تمامی اهل زمین فدای رسول خدا صل الله علیه و آله باد. پس فرمود: دشنام مَدِه این پسر را و مزن او را و بد مکن با او، بدان که نیست خانه ای که در آن اسم «محمّد» باشد، مگر آنکه آن خانه در هر روزی، پاکیزه و تقدیس کرده شود.
(برگرفته از: منتهی الآمال> کافی ج6 ص39 > بحار ج17 ص30)
