چکیده
کم بصیرتی خودی ها
قلم را باید افتاده و دست بر سینه از کنار نام پرهیبتش عبور داد؛ عظمتش چشم دشمنانش را نیز خیره می کرد. چنان قدرتمند و اثر گذار بود که معاویه او و عمار را بازوان علی علیه السلام می دانست. مولایش در وصف او نوشت که « مردم مصر! من شما را بر خود برگزیدم که او را برای شما فرستادم ». یعنی من بیش از شما به او نیازمندم؛ مالک اشتر.
ولی بحر علی علیه السلام چنان ژرف است که گاه چون مالکی هم به عمق آن نمی رسد.
امیرالمومنین علیه السلام پس از گرفتن حکومت، اکثر کارگزاران متخلف دوران عثمان را عزل کرد تا رسید به ابوموسی اشعری، حاکم کوفه.
جناب مالک با اصرار با عزل او مخالفت کرد. حضرت امیر برخلاف نگرانی و بدبینی و بی اعتمادی به ابوموسی، به جهت اصرار مالک و حفظ احترام و سخن او، از عزل ابوموسی منصرف گشت تا زمانی برسد که مالک، از باطن ابوموسی و نفاق او آگاه گردد.
حضرت علی علیه السلام وقتی برای جنگ جمل به ابوموسی نامه نوشت و نیرو خواست، او آن جنگ را فتنه خواند و مردم را از همراهی با حضرت بازداشت. امام علی علیه السلام، خودِ مالک را به همراه ابن عباس فرستاد که او را وادار به اعزام نیرو کنند ولی فایده نکرد.
اینجا بود که باطن ابوموسی برای مالک هم رو شد و زمینه ی عزل ابوموسی آماده گشت.
این ماجرای تاریخی، نشان می دهد که بیدار کردن خواص از خواب غفلت، پرهزینه تر و بسیار مشکل تر از سایر اقشار است و همچنین بیانگر این مطلب است که گاهی حاکم اسلامی از برخی کارگزاران و مسئولین رده بالای خود ناراضیست ولی به جهت مصالح مهم تری، مجبور به ابقاء آن هاست. چرا که عزل آن ها می تواند ضربات سنگین تری به جامعه وارد نماید.
